[170] Не спыняюся больш на тым, каб пацвярджаць гэтую праўду, я лепш прывяду тут у якасці прыклада гісторыю, якую я прачытаў у Жыцці Маці Агнешкі ад Езуса, якабінскай манахіні з манастыра ў Ланжак, якая там сама і памерла ў святасці ў 1634 г. Калі яна мела толькі сем гадоў і пакутвала духоўна, то пачула голас, які сказаў, што, калі яна хоча пазбавіцца ўсіх гэтых цяжкасцяў і быць абароненай ад ворагаў, трэба як найхутчэй стаць нявольніцай Езуса і Яго святой Маці. Перш, чым вярнуцца дадому, яна цалкам аддалася ў няволю Езусу і Яго святой Маці, хоць і не ведала раней пра гэтае практыкаванне. Пасля яна знайшла жалезны ланцужок, начапіла на сябе і насіла яго да канца жыцця. Дзякуючы гэтаму ўчынку ўсе яе духоўныя праблемы скончыліся і яна атрымала вялікі супакой і радасць сэрца. Пасля гэтага яна пачала навучаць гэтаму практыкаванню іншых, і яны мелі ў гэтым вельмі вялікія поспехі. Напрыклад, Алье, заснавальнік Семінарыі ў Сэн-Сюльпіс, а таксама шмат іншых святароў з той самай семінарыі... Аднойчы Святая Дзева прыйшла да яго і надзела на шыю залаты ланцужок, каб засведчыць яму радасць ад таго, што ён стаў Яе нявольнікам і Яе сынам. А святая Цэцылія, што прыйшла разам з Дзевай, сказала яму: «Шчаслівыя верныя нявольнікі Каралевы неба, бо яны будуць цешыцца сапраўднай свабодай: Tibi servire libertas».
[171] Сёмы матыў. Заахвоціць нас да практыкавання гэтай форму ўшанавання можа яшчэ тое, што нашыя бліжнія атрымаюць праз яго вялікія даброты. Праз гэтае ўшанаванне мы асаблівым чынам практыкуемся ў любові да бліжняга, бо праз рукі Марыі аддаем усё самае каштоўнае, узнагараджальную і заступніцкую вартасць усіх нашых добрых учынкаў, не выключаючы найменшай добрай думкі і найменшай пакуты. Мы згаджаемся на тое, што кожны акт узнагароды, што мы ўчынілі ці ўчынім у будучыні, да самай смерці, будзе выкарыстаны згодна з воляй Святой Дзевы дзеля навяртання грэшнікаў ці вызвалення душаў з чысца.
Ці гэта не дасканалая любоў да бліжняга? Ці гэта не значыць быць сапраўдным вучнем Езуса Хрыста, якога пазнаюць па любові? Ці гэта не сродак навяртання грэшнікаў, без небяспекі марнасці, і вызвалення душаў з чыстца, не робячы нічога, акрамя таго, што кожны з нас абавязаны рабіць згодна са сваім жыццёвым станам?
[172] Каб ведаць веліч гэтага матыву, трэба ведаць веліч даброты навяртання грэшніка ці вызвалення душы з чыстца. Гэта бясконцае дабро, большае за стварэнне неба і зямлі, бо праз гэта мы аддаем душу ва ўласнасць Богу. Калі праз гэтае ўшанаванне мы здолеем за ўсё жыццё навярнуць толькі аднаго грэшніка ці вызваліць з чысца толькі адну душу, ці не будзе гэтага досыць, каб кожнага міласэрнага чалавека заахвоціць да практыкавання гэтага ўшанавання? Але трэба заўважыць, што нашыя добрыя ўчынкі, праходзячы праз рукі Марыі, робяцца больш чыстымі, а значыць, набываюць большую заступніцкую і ўзнагараджальную вартасць. Таму яны робяцца больш здольнымі аблегчыць стан душаў чысцовых і навярнуць грэшнікаў толькі тады, калі праходзяць праз дзявоцкія і міласэрныя рукі Марыі. Тое малое, што мы, без уласнай волі і праз бескарыслівую міласэрнасць, аддаем Святой Дзеве, сапраўды набірае больш моцы, каб суцішыць гнеў Божы і прыцягнуць Яго міласэрнасць. І ў хвіліну смерці можа стацца так, што душа, верная гэтаму практыкаванню, дзякуючы яму ўжо вызваліла шмат душаў з чысца і навярнула шмат грэшнікаў, хоць рабіла самыя звычайныя справы свайго стану. Якая радасць на судзе Божым! Якая хвала ў вечнасці!
